Jaren lang heb ik mij afgewezen gevoeld; niet goed genoeg.
Sinds ik mij kan heugen heb ik het idee dat ik niet goed genoeg ben, startend in mijn kleuterjaren als ziek kind met kanker. Toen was het op het schoolplein: Snel wegewezen, iemand hier heeft kanker, straks krijgen wij het ook. En alle kinderen op het schoolplein schoten van mij weg en wilden niet in mijn buurt komen.
Dit soort vreemde situaties bleven zich voordoen.
Er was een groepje kinderen dat mij dagelijks pestte, let wel: ik zit nu nog steeds in de kleuterklas. Dit groepje handelde niet uit zichzelf, er was een meisje in de klas die de kids (vooral jongens) de opdracht gaf mij uit te schelden. Je kunt zeggen dat zij de “ring leader” was.
Gelukkig had ik 1 a 2 vriendinnetjes die met mij speelden.
Met de jaren werd het gepest alleen maar erger tot wij op de school waar ik tot dan toe op zat een diepte punt bereikten. Op het moment dat ik in groep 5 zit wordt ik niet alleen gepest door de kinderen in mijn klas, ik wordt ook gepest door de leraar.
Inmiddels blijft het pesten niet meer bij woorden, maar wordt ik ook dagelijks in elkaar gemept.
In de klas wilde niemand naast mij zitten en de leraar wilde niet te veel woorden met me wisselen, want stel je voor… de man krijgt kanker van mij!
Ik word in een groepje geplaatst met 2 jongens die toevallig neefjes van elkaar zijn, zij zijn dan ook de enige die absoluut niks te maken wilden hebben met het pestgedrag van de andere kinderen.
Bij hun aan de tafel voelde ik mij veilig en had ik iemand om mee te praten tijdens de schooldag. De vriendinnetjes die ik in de kleuterklas had waren inmiddels mijn vriendinnetjes niet meer. Zij hebben mij nooit actief gepest, maar gingen wel gebukt onder de sociale druk van de andere kids: omgaan met het zieke meisje!
Elke dag na school werd ik achternagezeten door een groepje jongens en elke dag na school kon ik rekenen op een pak slaag!
Wat mijn ouders ook deden… er leek geen oplossing te komen voor de situatie. Zelf het schoolhoofd zat met haar handen in het haar.
Tot het moment dat er bekend werd gemaakt dat mijn leraar samen met de klas naar groep 6 zou gaan, met andere woorden: hij zou nogmaals een jaar mijn leraar zijn. Toen hebben mijn ouders besloten mij van deze school af te halen.
Zo gezegd zo gedaan!
Ik begon het schooljaar als 6e groeper op een nieuwe school, zonder de kinderen die mij alle jaren hebben gepest.
Op mijn nieuwe basisschool mochten wij de schooltuinen onderhouden. 1 a 2 maal per week mochten wij naar het schooltuinencomplex om onze groenten en fruitsoorten die het voorgaande schooljaar gepland waren te verzorgen.
Zo ook op de dag dat alles veranderde…
Ik kwam op een warme zomerdag thuis van school en de schooltuin, ik had 2 emmertjes aan mijn fietsstuur met de groente en kruiden die ik net had geoogst. Onderweg naar huis zag ik het meisje, de “ring leader” lopen met 4 jongens die mij dagelijks in elkaar mepten.
Zoals elke keer gaf zij de jongens de opdracht om mij te pakken. De jongens, zo braaf als zij waren, trokken een sprint op mij af, ik zette woest een tandje bij ,trappend, om te voorkomen dat zij mij te pakken kregen!
Helaas lukte het hun om mij te bereiken en met zijn vieren gaven zij mij een flying kick, regelrecht van mijn fiets af.
Dit is de dag dat mijn moeder genoeg had van de situatie.
Tot op dit moment hebben mijn ouders mij opgevoed om niet te vechten en de situatie te negeren.
Bloedend en luid huilend kwam ik thuis, mijn moeder wierp 1 blik op mij en stuurde mij weg met de opdracht de jongens 1 voor 1 op te zoeken en tot moes te slaan.
Nou… deze opdracht heb ik ter harte genomen. Ik heb bij alle jongens aangebeld en heb de jongens niet makkelijk een pakrammel gegeven. 1 van de moeders gaf zelfs als feedback: He, he, eindelijk kom je voor jezelf op en neem je mijn zoon onderhanden. (Ook de ouders van deze jongens waren ten einde raad en wisten niet wat te doen met de situatie, ook zij stonden niet achter het gedrag van hun kinderen).
Vanaf die dag heb ik geleerd voor mijzelf op te komen, iets te goed… Maar dat is een ander verhaal!
Echter het zaadje van afwijzing was al geplant.
In andere situaties was ik ook nooit goed genoeg. Ik was niet lang genoeg; ik was te dun; ik was te lang; ik sprak abn, (algemeen beschaafd Nederlands),; ik was niet knap genoeg; ik was niet slim genoeg. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Ik hechtte te veel waarde aan de mening van anderen. Wat anderen over mij zeiden of dachten leefde echt in mij, het beïnvloede mijn keuzes.
Tijdens mijn middelbare school – carrière heb ik dan ook niet altijd de juiste keuzes gemaakt. (Vooral mijn best niet gedaan op school). Ik kreeg uiteindelijk verkering met een jongen die een aantal klassen hoger zat dan mij. Wij verschilden 4 jaar met elkaar.
Dit was niet mijn grote liefde en ik was ook niet verliefd op hem, maar vond hem op de een of andere manier wel leuk. Deze verkering heeft dan ook 5 jaar geduurd voordat ik er uiteindelijk een punt achter heb gezet. Ook tijdens deze relatie heb ik hele ondoordachte keuzes gemaakt, je kan zelf zeggen oneerbiedige keuzes. Maar de nasmaak die ik toen had van deze relatie was met hoofdletters: AFWIJZING. Niks was ooit goed genoeg voor deze partner en ik al helemaal niet.
Zelfs als ik een leuk bijbaantje had ervaarde ik een vorm van afwijzing, ik was nooit goed genoeg. Ik was leuk en slim, maar nooit helemaal waar men naar op zoek was.
Waar ik ook kwam: ik was nooit goed genoeg of überhaupt genoeg!
Tot ik mijn huidige partner leerde kennen.
Dit was zo een andere ervaring.
Hij is vanaf dag 1 mijn aller grootste fan geweest!
Hij steunt mij in alles wat ik doe, staat volledig achter mij. Ook al heeft hij het besef dat ik een wijzere keuze zou moeten maken.
De steun die ik vanaf dag 1 van hem heb gehad is zo onwerkelijk!
Ook tijdens deze relatie heb ik op verschillende vlakken te maken gehad met afwijzing zoals o.a. op het werk. Tijdens de vorige recessie had ik een leuk baan met een vast contract. Maar door bezuinigingen moest ik weg, ik was de laatste die in vaste dienst kwam en dus ook de goedkoopste om weer te bedanken.
Ik kan nog wel even doorgaan met voorbeelden van afwijzing die ik mee heb gemaakt, maar mijn punt is nu waarschijnlijk wel duidelijk gemaakt.
Doordat ik inmiddels niet meer zo vatbaar was voor de mening van de wereld probeerde afwijzing via mijn beste vriend te komen, mijn partner.
Mijn partner en ik hebben eigenlijk nooit ruzie gehad met elkaar. We zijn het weleens oneens geweest, maar ruzie is altijd uitgebleven.
Tot wij ons tweede kind kregen. Toen veranderde dit, wij hadden steeds vaker onenigheden. Deze onenigheden sloegen op den duur om in ruzie. Wij maakten steeds meer ruzie met elkaar.
En nu.. de enige die mij altijd nam zoals ik ben, met al mijn rariteiten, stond niet meer volledig achter mij. Hij was het niet altijd eens met mij en wij verschilden steeds meer van mening. Dit kwam als een klap in mijn gezicht. Dit heeft voor mijn gevoel: letterlijk de vloer onder mij vandaag getrokken.
Ik kon niet omgaan met deze nieuwe situatie en het gevoel dat hierbij kwam kijken!
Opeens voelde ik mij niet meer zo veilig. Hij is altijd mijn veilige haven geweest. En nu stelde hij mij keer op keer teleur!
Dit gevoel heeft zich een tijd kunnen ontwikkelen in mij. De afwijzing die ik al die tijd voelde kreeg een nieuwe dimensie.
Tot een week of 2 geleden. Ik had een nare droom, een droom waarin ik afgewezen werd. De details van de droom kan ik niet met je delen omdat ik deze niet kan herinneren, maar het gevoel wat deze droom bij mij opwekte was gewoon pure afwijzing.
Ik was volledig van slag door de droom, dat was duidelijk merkbaar voor mijn partner. Hij kwam dan ook bij mij in de lucht met de vraag wat er aan de hand was. Ik vertelde hem natuurlijk over de droom en het gevoel dat bij mij was opgewekt. Zijn reactie hierop was gelukkig: Je weet toch dat je geliefd bent en je bent zeker niet afgewezen!
Dit bracht mij weer terug naar het Woord; ik ben geliefd en geaccepteerd, I am the beloved.
Nadat ik deze ervaring heb gedeeld via een korte vlog ervaarde ik een bevrijding van afwijzing, niet omdat ik niet meer afgewezen word, maar omdat het niet uitmaakt of de wereld mij afwijst, mijn Vader, God, accepteert mij volledig!
In de tussentijd heeft afwijzing pogingen gedaan mij van mijn stuk te brengen, het verschil is dat ik weet en ik weet dat ik goed genoeg ben voor God!
